मुलांची फोनमधली गाणी दोनदा ऐकून झाली. एफ एम रेडिओवरचे आर जे पुन्हा पुन्हा तेच तेच विनोद सांगू लागले. कांदिवलीच्या कुठल्याश्या गृहनिर्माण प्रकल्पाची जाहिरात ऐकून डोकं दुखायला लागलं. गाडी पळत असली की फार काही वाटत नाही पण गाडी थांबलेली असली किंवा अत्यंत मंदगतीने जात असली की चिडचिड सुरु होते. त्यामुळे एर्टिगातले सगळे आता कावू लागले होते. मग शहरांच्या नावांच्या भेंड्या खेळून झाल्या. वाहतूक कोंडी सुटण्याचं नाव घेत नव्हती. तेव्हढ्यात पुतण्याचा फोन आला, ‘काका तू लौक्कर ये. आईने पाणीपुरी केली आहे. मला भूक लागलीये. तू लौक्कर ये.’ आता तर ती वाहतूक कोंडी अजूनच डाचू लागली. पुतण्याचा गोडुला चेहरा. त्याच्या आवाजातील आर्जव. क्लच आणि ब्रेकशी खेळून पायाला लागलेली रग. पोटात ओरडणारे कावळे. आणि भावाच्या घरी मला लवकर बोलावणारी पाणीपुरी. या सगळ्यांचा माझ्यावर परिणाम होऊन मी गाडी जमेल तिथे घुसवून पुढे जाण्याचा प्रयत्न सुरु केला. माझ्या त्या प्रयत्नामुळे मी वेगवेगळ्या लोकांना वेगवेगळी वचने पटवून देऊ शकलो.
गर्दीतल्या ऑड्या, इनोव्हा, फॉर्च्युनर, मागे टाकून आमची एर्टिगा जशी पुढे चालली होती त्यावरून युद्धे जिंकण्याचे कारण सैनिकांच्या हातातील शस्त्रे नसून त्यांच्या पोटातील विजयाची भूक असते हे मी माझ्या मुलांना विजय म्हणजे पाणीपुरी इतका बदल करून पटवलं.
‘पुरुषाच्या हृदयाचा रस्ता त्याच्या पोटातून जातो’ असं म्हणतात पण त्याच पोटात पडू शकणाऱ्या पाणीपुरीमुळे तो रस्ता पुढे वाहतूक कोंडीतून मार्ग काढत भावाच्या घरापर्यंत जातो हे माझ्या बायकोला त्या दिवशी कळलं.
आणि माझ्या लाडक्या पुतण्याने फोनवर काय सांगितलं ते जर बाहेरच्या गर्दीला समजलं असतं तर गाडी पेट्रोल किंवा डिझेल किंवा सीएनजीपेक्षा पाणीपुरीवर जास्त जोरात पळू शकते आणि कुठल्याही वाहतूक कोंडीला फोडून बाहेर जाऊ शकते हे मी सप्रमाण सिद्ध केलं आहे असा निर्वाळा दिला असता.
शेवटी चाळीस पंचेचाळीस मिनिटांचा प्रवास दोन अडीच तासात पूर्ण करून मी भावाच्या घरी पोहोचलो. दारातंच पुतण्याने अंगावर उडी मारली आणि माझी दाढी हलकेच खेचण्याचा त्याचा आवडता उद्योग सुरु केला. वर पुन्हा हुकूम सोडला की, ‘लौक्कर पाणीपुरी खा आणि मला घाण पाण्याच्या गार्डनकडे घेऊन चल’. पुतण्याला ही सवय माझ्या दोन्ही लेकांनी लावली होती. कुठेही जायचं तर त्याला गार्डन म्हणायचं. त्यामुळे डोंगर गार्डन, रेती गार्डन, नदी गार्डन मला माहिती होतं. पण हे ‘घाण पाण्याचं गार्डन’ म्हणजे काय प्रकरण आहे ते कळेना. मग कळलं की याआधी तो मरिन ड्राईव्हला कायम रात्री गेला होता त्यामुळे त्याला समुद्र कायम काळा दिसला होता म्हणून त्याच्यालेखी राणीचा रत्नहार म्हणजे घाण पाण्याचं गार्डन होतं. त्याच्याशी खेळत पाणीपुरी खात दहा वाजून गेले. आणि मग आम्ही घाण पाण्याच्या गार्डनकडे जाण्यासाठी तयारी सुरु केली.
पुतण्याला जे सी बीची फार आवड. त्यामुळे त्याने त्याच्याकडच्या दोन तीन जेसीबीच्या प्रतिकृती बरोबर घेतल्या. मग फुटबॉल घेतला. मग सायकल घ्यायचा हट्ट धरला. शेवटी त्याला समजावून सांगावं लागलं की आनंद काकाची मोठी गाडी खरं तर छोटी आहे. त्यामुळे सायकल घेता येणार नाही. असं बाबापुता करत करत आमची गाडी साडेदहाला मुलुंडहून निघाली. गाडी हायवेला लागली आणि पुतण्या हातातल्या जेसीबीला नाचवत मोठमोठ्याने ‘जेसस्सबी जेसस्सबी’ असं ओरडू लागला. जेसीबीला त्याने दिलेलं जेसस्सबी हे नाव ऐकून त्याचे दोन्ही दादा हसू लागले. आणि मग दादा हसतायत म्हणून तोही खिदळत अजून जोरजोरात ‘जेसस्सबी जेसस्सबी’ ओरडू लागला. त्याला शांत करण्यासाठी आम्ही त्याला शाळेत नुकतीच शिकवलेली मुळाक्षरे विचारली. तर त्या पठ्ठ्याने ‘एसस्सबी - बीसस्सबी - सीसस्सबी’ असा प्रकार चालू केला. तिन्ही मुलं खिदळत होती. मुळाक्षरं संपली मग ‘वनसस्सबी - टूसस्सबी - थ्रीसस्सबी’ असं चालू झालं. त्यांच्या त्या मस्तीत अँबेसेडर हॉटेल कधी आलं ते कळलंच नाही.
समोर मोठा समुद्र पसरला होता. अंधाऱ्या रात्री राणीचा रत्नहार चमचमत होता. किनाऱ्याच्या तटबंदीवर अनेक जोडपी गप्पा बसली होती. लहान मुले खेळत होती. कुणी कुत्र्याला फिरवत होते. कुणी आईस्क्रीम खात होते. आणि मी पार्किंग शोधत होतो. शनिवार रात्रीची गर्दी असल्याने पार्किंग मिळत नव्हतं. गाडीतून खाली उतरायला उतावीळ झालेली मुलं प्रत्येक छोट्या जागेकडे बोट दाखवून ‘इथे इथे नाच रे मोरा’ च्या चालीवर ‘इथे इथे पार्किंग कर’ म्हणून सुचवू लागली. पार्किंग काही मिळेना. भिवंडीच्या रस्त्यावर ज्यांना मागे टाकून मी पुढे निघून आलो होतो त्या सगळ्या गाड्यांचे नातेवाईक पार्किंग अडवून आम्हाला वाकुल्या दाखवत आहेत असा भास मला होऊ लागला. गाडी बरीच पुढे आली. शेवटी भाऊ म्हणाला, ‘जाऊ दे आपण चौपाटीला जाऊया. तिथे बसायला जागा मिळेल.’ मग यावर गाडीतल्या सगळ्यांचं एकमत होईपर्यंत तिन्ही मुलांनी ‘थांबा थांबा’ असा ओरडा केला. त्यांना एक जागा दिसली होती. बोलण्याच्या नादात आम्ही चुकून थोडे पुढे आलो होतो. पण पार्किंगला जागा मिळते आहे हे दिसताच चौपाटीचा बेत तात्काळ रद्द करून आम्ही तिथे उतरायचं ठरवलं. गाडी किंचित रिव्हर्स घेतली.
आधी भाऊ उतरला. मग सासू सुना उतरल्या. मग मागच्या सीटवर अडकलेल्या मुलांना बाहेर काढणं झालं. मग फुटबॉल बाहेर आला. सगळे समुद्रकिनाऱ्याच्या कट्ट्यावर बसले. आता गाडी व्यवस्थित पार्क करण्यासाठी मी मागे बघितलं तर आमचा संसार खाली उतरेपर्यंत एका टॅक्सीवाल्याने तिथे गाडी लावली होती. माझ्यासाठी जागा होती. पण त्यासाठी जास्त कसरत करावी लागणार होती. भाऊ आणि मुलं खेळू लागली होती. मातोश्री कट्ट्यावर बसल्या होत्या आणि दोन्ही सुना सेल्फीच्या मागे लागल्या होत्या. मी खाली उतरलो. टॅक्सीवाल्याला त्याची गाडी मागे घ्यायला सांगितलं. फार जागा नव्हती पण जितकी होती तितक्या जागेत त्याला थोडं मागे सरकवलं. मग पाच दहा मिनिटे झटापट करून माझी गाडी सरळ रेषेत लावली. आणि खाली उतरून बाकी सगळ्यांबरोबर मिसळणार तोच भावाने दुसऱ्या बाजूने दार उघडलं. तो आत आला. पुतण्याही आला आणि भावजयही आली. भाऊ म्हणाला ‘चल चौपाटीला.’
पुतण्याच्या पोटातील पाणीपुरी बोलू लागली होती आणि आता तिला बाहेर यायचं होतं. त्यामुळे सुलभ शौचालय शोधणं महत्वाचं होतं. बाकी सगळ्यांना हाकारे घालून मी चौपाटीकडे जातो आहे. तुम्ही इथेच थांबा, असं सांगून आमचा मारुतीराया झेपावे चौपाटीकडे निघाला. इथेही पार्किंगची बोंब होतीच. भावाला म्हटलं की गाडी वळवून पलीकडच्या रस्त्याला घेतो. पिल्लाचं आटपून तुम्ही रस्ता ओलांडून या. मग आपण पुन्हा मरिन ड्राईव्हला जाऊया. तितक्यात मुलांचा फोन आला की आम्हाला इथे कंटाळा आला आहे. आम्हालापण चौपाटी बघायची आहे. मग भावाला उतरवलं आणि बाकीच्या मेम्बरांना घ्यायला गाडी वळवली. गाडी पुढे घेताना आठवलं की मायलेक मरिन ड्राईव्हला जिथे थांबले आहेत त्यासमोरच्या इमारतीचं नाव बघायला मी विसरलो होतो. राणीच्या रत्नहारालगतच्या इमारती एकसारख्या दिसतात. आता माझा गोंधळ होऊ लागला होता. गाडी बाजूला घेतली. पोरांना फोन लावला. समोरच्या इमारतीचं नाव मोठ्याने वाचायला सांगितलं. आणि मग ती इमारत शोधत निघालो.
हळू हळू गाडी पुढे जात होती. पोरांनी सांगितलेली इमारत काही मला दिसेना. शेवटी पुन्हा अँबेसेडर हॉटेलच्या पुढचा नाका आला. गाडी यू टर्न करून हळू हळू चालवत सगळ्यांना शोधू लागलो. माझ्या भेदक नजरेमुळे काही जोडप्यांतील अंतर वाढून सभ्यतेच्या पातळीवर आले, काही झिंगलेले सरळ चालू लागले आणि फेरीवाल्यांच्या चेहऱ्यावर अजीजी आली. त्या दिवशी अनेक लोकांना मी सिव्हिल गस्तीपथकातील अधिकारी वाटलो असण्याची शक्यता आहे. अजून थोडावेळ गस्त घातली असती तर चित्रपटात दाखवतात तशी पोलिसांची वरकमाई खरोखरंच होते का? याबद्दल मला पुरावा मिळाला असता. पण तेवढ्यात सगळे सापडले. त्यांना गाडीत घेईपर्यंत भावाचा फोन आला. पिल्लाचं आटपलं होतं. त्याला तिथेच थांबायला सांगून मी गाडी पुन्हा चौपाटीच्या दिशेने पिटाळली. सगळ्यांना चौपाटीच्या समोर उतरवलं. आणि पार्किंग मिळत नसल्याने पुन्हा गाडी पुढे घेऊन गेलो. तीन वेळा यू टर्न मारून झाल्यावर गस्तीवरच्या पोलिसांनी माझ्याकडे संशयाने पाहायला सुरवात केली. शेवटी कंटाळून मी गाडी एका कोपऱ्यात थोडी आत थोडी बाहेर अशी उभी करून चौपाटीवरील इतरांबरोबर बसायला धावलो.
समोर समुद्र गाज घालत होता. मागे गाड्या धावत होत्या. समुद्रकिनाऱ्यावर असणाऱ्या खाद्यपदार्थांच्या दुकानांवर तोबा गर्दी होती. फुगेवाले, पिपाणीवाले, चक्रवाले इकडे तिकडे फिरत होते. लोक चटया टाकून बसले होते. लहान मुले धावत होती. कुणी वाळूचे किल्ले करत होते. सगळीकडे प्रसन्न गोंगाट होता. मी माझी मंडळी शोधत होतो. त्या गोंगाटात मी भावाला फोन लावला. गर्दीत चुकामूक होऊ नये म्हणून भावाने मला गेटजवळ थांबायला सांगितलं. दिवसभर गाडी चालवून मी थकलो होतो. पाच दहा मिनिटांनी भाऊ आला. आम्ही दोघे खांद्यावर हात ठेवून चौपाटीच्या वाळूत शिरलो. आणि समोरून प्रकाशाचा मोठ्ठा झोत आला. एकाएकी बसलेले लोक उठायला लागले. प्रसन्न गोंगाटाची जागा आता आवरा आवरीने घेतली. तो प्रकाशाचा झोत आमच्या दिशेने येऊ लागला. कुणीतरी त्या वाळूत मोटार सायकल चालवत होतं. मला फार नवल वाटलं. इतक्या गर्दीत वाळूत मोटार सायकल! अगदी बेशिस्तपणा होता हा. त्या मोटार सायकलस्वाराला चांगलं खडसवायचं माझ्यातल्या शिक्षकाने ठरवलं. काय बोलायचं ते मी ठरवेपर्यंत तो मोटारसायकलस्वार आम्हा दोन्ही भावांपर्यंत पोहोचलासुद्धा. आणि मी काही बोलण्याच्या आधीच पोलिसांच्या कमावलेल्या आवाजात म्हणाला, ‘चला निघा. बारा वाजले. आजची चौपाटी संपली’.
चौपाटीवर एकाएकी सुरु झालेल्या आवराआवरीचं कारण मला कळलं. इतका वेळ माझं घड्याळाकडे लक्ष नव्हतं. आणि बारा वाजल्याने पोलिसांनी खेळ आवरण्याची सक्ती केली होती. मोटारसायकलच्या मागे सासू सुना आणि नातवंड उभी होती. आणि माझं कुटुंब चौपाटीबाहेर पडलं. पुतण्या म्हणाला, 'वाळू गार्डन घाण आहे. बरं झालं आनंद काकाचे कपडे खराब नाही झाले'. एकंदरीत परिस्थिती बघून मला हसायला येऊ लागलं. आज माझ्यासाठी मरिन ड्राईव्ह म्हणजे करीन ड्राईव्ह झालं आहे असं म्हणत मी हसलो. आणि मग मी हसलो म्हणून सगळे हसू लागले.
मी थकलेला असेन म्हणून भावजयीने मला मागे बसायला सांगितलं आणि स्वतः गाडी हातात घेतली. भाऊ तिच्या शेजारी पुढे बसला. पुतण्या माझ्या मांडीवर बसला. बायको आणि आई शेजारी होते. माझी पिल्लं माझ्या मागून गळ्याला मिठी मारून बसली होती. मला मरिन ड्राईव्हला आणि चौपाटीला कुठेच बसायलासुद्धा मिळालं नाही म्हणून माझ्या पिल्लांना वाईट वाटत होतं. नाही म्हटलं तरी वातावरण उगाच थोडं गंभीर झालं होतं. आणि एकदम माझी दोन्ही पिल्लं म्हणाली, ‘बाबा आम्ही मोठे होऊन तुझ्यासाठी एक ड्रायव्हर ठेवू. म्हणजे मग तुला पार्किंगसाठी अडकायला होणार नाही.’ त्यावर पुतण्या म्हणाला, ‘आणि आनंद काका, मी तुला खूप मोठ्ठी गाडी घेऊन देईन. इतकी मोठ्ठी की की त्याच्यात माझी सायकलपण मावेल.’ आणि सगळे पुन्हा हसू लागले. त्याक्षणी माझा दिवसभराचा शीण गेला. आणि मी जगातला सगळ्यात रिच डॅड असल्याची खात्री पटली.
